زندگی نامه سردار شهید، جانباز 70درصد محمد رضایی سرداری

به گزارش نوید شاهد از کرمان ،شهيد جانباز ،محمد رضايي سرداري متولد  سال 1342  روستای  قائم آباد رفسنجان است .پدرش عباس و مادرش فاطمه نام دارد. آنچه مي‌خوانيد خاطراتي است كه محمد در طي دوران زندگي مشترك براي همسرش بازگو كرده است. [1]  پدرش در كار حفر، تعمير و مرمت چاه استاد بود. مادرش خانه دار و هر دوي آنها متدين بودند. آنهابا كار وتلاش و كسب روزي حلال و اتكاي به خداوند ده فرزند، پنج پسر و پنج دختر را در كانون گرم خانواده پرورش دادند.

آن روزها قرار بود عمليات بيت المقدس  براي آزاد سازي خرمشهر انجام شود. عملياتي وسيع که منطقه دشت عباس تا غرب خرمشهر را در بر می گرفت . قرار بود  هر لشكر از محوري  تعیین شده به قلب دشمن بتازد. محور عملياتي ما منطقه فرسيه و سيد جابر بود كه در قالب گردانهای لشکر 41
 ثار الله در این عمليات شرکت کردیم .عمليات با فرياد يا علي ابن ابيطالب آغاز شد. دشمن شكستي سخت خورد و به سرعت عقب نشيني كرد. همين امر باعث شده بود كه نيروهاي خط شكن ما تا عمق خط دوم و سوم عراق پيشروي كنند.محور نفوذ بچه هاي ما در دل عراقيها قرار گرفته بود.نبردي سخت بين ما و نيروهاي عراقي از جناحهاي مختلف در گرفته  بود،آتش شديدی می بارید . ارتش عراق تمام توانش را متمركز كرده بود. محور عملياتي ما از هر طرف زيرآتش بود. تير و تركش خمپاره دشمن با فرياد الله اكبررزمندگان در هم آمیخته و همه جا را پر كرده بود.سپيده دم بود كه خمپاره دشمن در كنارم زمين خورد و پس از انفجار تركشهاي آن بدنم را به شدت مجروح كرد.تركشي به مهره هاي كمرم خوردو مرا قطع نخاع كرد. مثل جسمي بي روح روي زمين افتادم. خون از بدنم جاري بود. توان هيچ حركتي نداشتم. بدنم غرق خون بود. شدت آتش دشمن لحظه به لحظه شديدتر مي‌شد. گويا بچه ها در حال محاصره شدن بودند. تعداد زيادي از بچه ها شهيد شده بودند و تعدادی زخمي گوشه خاكريز افتاده بودند. ار تباط با عقب قطع شده بود، لحظه اي بعد از هوش رفتم .

در تاريخ بهمن سال يكهزار و سيصدو شصت دو به خاطر وضعيت جسمي ام با همكاري صليب سرخ جهاني آزاد شدم واز جمع با صفاي مردان خدا جدا شدم.يكبار از قافلة شهدا عقب ماندم و اينجا از كاروان اسرا بيرون رانده شدم. در ايران تحت درمان قرار گرفتم. در خاك وطن انسان ارزش پيدا مي‌كند و مفهوم وطن را درک می کند.در بيمارستان تيم پرستاري و پزشكي با عشق و علاقه به درمانم مشغول شدند.مدتی در بيمارستان بستري بودم تا اينكه بعد از بهبودی نسبی به خانه برگشتم.

همسر شهید رضایی سرداری در ادامۀ خاطراتش از نحوۀآشنایی خود با او سخن می گوید:آقاي رضايي با برادرم در جبهه  هم رزم بودند. او اسير شده بود و برادرم مجروح و به پشت خط منتقل شده بود.برادرم دانشجوي  سال دوم دانشگاه شهيد اندرزگو بود. از دانشگاه براي بار دوم بود كه به جبهه مي‌رفت. سال 1361 به شدت مجروح شد و بيش از شش ماه درمانش طول كشيد. اما دوباره به جبهه برگشت.سرانجام  در عمليات والفجر 2 با گلولة مستقيم تانك دشمن سر از بدنش جدا شد و به شهادت رسيد. رضايي در اسارت خبر شهادت او را شنيده بود.من در اين سالها در حوزه علميه رفسنجان مشغول تحصيل بودم. دوست هم مباحثه اي داشتم كه خيلي با هم صميمي بوديم. خبردار شده بود كه مي خواهند خواهران راببرند عيادت جانبازانی كه تازه ازاسارت آزاد شده اند. آماده شديم که به اتفاق مسئول حوزه علميه به ديدار آنها برویم  .به منزل آقاي رضائي سرداری رفتيم .براي ما ديداري بسیار با اهميت و با ارزش بود، مخصوصاً كه ایشان  رزمنده اي جانباز و مدتي هم در بند اسارت دشمن بود. ایشان در اطاق بستري بود. تعداد ما زياد بود. بعضي نشستندو بعضي هم ايستادند. به سختي حرف مي زد و قادر به حركت نبود ،اما سيمایي نوراني وبا صلابت داشت. منقلب شده بودم، اشك از چشمانم بي امان مي باريد. دوستم اشاره كرد بس است ،اينهمه  گريه نكن، خوب نيست ،آرام باش . فكر فرو رفتم.اي كاش مي شد برايش كار ي كرد! خداوندا! تو ياري كن ،زيرا اينها به خاطر تو اين رنج ها را متحمل گرديده اند. ملاقات تمام شد.

بسياري از اعضاي خانواده و بستگانم با تصميم من مخالف بودند. آنقدر اين مخالفتها ادامه پيدا كرد كه تا سالها پس از ازدواج من با رضايي بعضي‌ها با من قطع رابطه كردند. اما به مرور زمان به ارزش كار من پي بردند. در آن زمان 22سال داشتم و تا مقطع فوق ديپلم درس خوانده بودم. زندگي  جدیدرا با توکل به خداوند شروع كردم. دو هفته پس از شروع زندگي مشتركمان ابتدا زخم بستر گرفت. درمان جواب نمي داد.مجبور شدند او را جراحي كنند، چندين ماه در خانه بستري بود. روز و شب بر روي سينه مي‌خوابيد.كار من شده بود ضد عفوني و شستشوي زخمهاي او. زخمهایش درمان شد .اما شدت عفونت كليه‌هايش را دچار نارسايي كرد.سالها رنج ودرد براي او  بودو غم خوردن و صبر کردن كار من بود. اما با امید به خداوند و باعشق وعلاقه همواره در كنارش بودم.