خاطراتی پیرامون شهید سید حمید میرافضلی

من و شهید سید حمید از دوران کودکی همدیگر را می شناختیم. پدر مرحوم ایشان از دوستان و همکاران دیرینه پدرم در شهرداری رفسنجان بود. سید جلال مردی خیلی متواضح و با خدا بود. سیدی برحق بود. برادر بزرگ سید حمید در تضاهرات شهر رفسنجان به دست یک استوار دین و ایمان فروخته به نامردی به شهید رسید. اگر هر کسی که با اخلاق برادر سید حمید آشنا بود خوب میدانست که سید حمید همه اخلاف بزرگواری این سید برحق را داشت. من و حمید با هم به دبیرستان اقبال رفتیم. من ۵ ماهی از حمید بزرگتر بودم ولی خیلی دوستان خوب و نزدیکی بودیم. شهید سید حمید ممکن نبود که ازش کمکی بخواهی و او قبول نکند. روزی که برای تحصیل به امریکا می امدم با هم ملاقات داشتیم. هنوز قبل از انقلاب بود. او مرا بوسید و بمن گفت اگر همدیگر را ندیدیم او را بهل کنم. اشک در چشمانش بود. من در ان زمان در اداره برق رفسنجان کار میکردم. گفتم این چیه که میگی حمید؟ من تحصیلم که تمام شد بر میگردم غافل از اینکه جهگ دوست و برادر عزیز مرا از من میگیرد. اگر خواسته باشم از صداقت و وفاداری و نجابت این سید شهید بگویم باید کتابها بنویسم. روحش شاد. روح همه شهیدان راه حق شاد. افسوس و صد افسوس که جامعه این شهیدان و جانبازی که انها در حق اسلام و ملت و ممکتشان کردند فراموش کرده اند.
دو سال پیش در سفری که به ایران داشتم به یک جانباز ۷۰ در صدی برخوردم که برای تامین حداقل خانواده اش را می بایست روزی ۱۲ ساعت با یک دست و یک پای فلج کار کند. جای بسی تاسف است در کشوری که امام برای بهبودی زندگی متسضعفین انقلاب کرد یک سری افراد از این انقلاب سواستفاده می کنند وحق اینگونه افراد جانباز که از همه چیز خود گذشتند را زیر پا می گذارند. من پای این افراد را می بوسم. اگر اینها نبودند خدا میداند که صدام چه به سر خواهر و مادر ماها اورده بود. با امید و ارزوی سلامتی و طول عمر رهبر مسلمین جهان حضرت امام سید علی خامنه ای.