مناجات در اطاق 14 اردوگاه موصل
دوشنبه, ۲۹ مرداد ۱۳۹۷ ساعت ۱۱:۳۸
برادری در اطاق شماره 14 که روشنایی کمی داشت، چراغ را خاموش کرده و با اصرار و الحاح تمام دعا کرده بود. او می گفت: به امام زمان (عج) متوسل شدم.
نوید شاهد کرمان، به مناسبت سالروز ایام ورود آزادگان به میهن اسلامی، بخش دوم از خاطرات سردار حسنی سعدی از دوران اسارت که در کتاب «رادیو» به چاپ رسیده است را مرور می کنیم:
تضرع و استغاثه خالصانه ی اسرا، ممتنع را ممکن کرد، اما چگونه؟!
تمام ماجرا آن طور که اتفاق افتاد چنین بود:
همه ی ما در حسرت و اندوه داشتن چنین وسیله ای می سوختیم و شب ها رابه امید داشتن آن، به صبح می رساندیم. برای حصول به مقصود، حلقه های درهای زیادی را می کوبیدیم و هم بندان، بسیار این در و آن در می زدند تا سربازی عراقی را که قبلا آزمایش شده بود، مجددا به بوته ی امتحان بسپارند.
پس از کسب اعتماد کامل یک انگشتر طلا که تنها دارایی مان بود به او دادند تا یک رادیو برای زندانیان اسیر فراهم کند. با گذشت زمان معلوم شد که او می ترسد و امروز و فردا کردنش صرفا به خاطر ترس است. بنابراین انگشتر را از او پس گرفتند و به دنبال راهی دیگر گشتند.
در بین ما برادر طلبه ای اهل صالح آباد سبزوار بود که بار مسئولیت امور و وحرکت هایی از این دست را به دوش می کشید. او با دلسوزی و اخلاص زیاد، هوای همه را داشت و کم تر کسی از وی شکوه و انتقاد می کرد.
روزی به تعدادی از برادران گفته بود:
به برادرانی که پیش تر اهل دعا و توسل هستند بفرمایید که اردوگاه موصل 4 مشکلی دارد که با دعا حل می شود. بنابراین بهتر است نماز بخوانند و با غسل، به یکی از ائمه متوسل شوند. در دعا و توسل به گونه ای مصر باشند که گویی آن امام معصوم را در برابر خود دارند. دامان این بزرگواران را گرفته، حاجت خود را از وی طلب کنند.
این کار انجام شد. برادران بسیار دعا کردند، توسل جستند و برادری در اطاق شماره 14 که روشنایی کمی داشت، چراغ را خاموش کرده و با اصرار و الحاح تمام دعا کرده بود. او می گفت: به امام زمان (عج) متوسل شدم و عرض کردم: آقا این اسیران همه سرباز شما هستند، مشکلاتشان را حل کنید.
وی با اطمینان می گفت: مشکل حل خواهد شد و گاهی عجولانه می پرسید: مگر مشکل حل شده است؟ و این در حالی بود که کم تر کسی از اصل قضیه با اطلاع بود. این برادر با ناباوری می گفت: مگر ممکن است که مشکل حل نشود؟
ادامه دارد ....
نظر شما
