در شهادتم شادی کنید تا بر درجات من افزوده شود

به گزارش نوید شاهد کرمان، شهید "محمود ساردوئی نسب" بيست و‌ششم شهريور 1346، در روستاي تنگوئيه از توابع ‌شهرستان سيرجان به متولد شد. وی تا سال چهارم‌ متوسطه درس خواند، به‌عنوان پاسدار در جبهه حضور يافت. هفتم ‌بهمن 1365، در شلمچه بر اثر اصابت تركش به پهلو، شهيد شد.

وصیت نامه شهید "محمود ساردوئی نسب" را مرور می کنیم:

در سال 1359 و 1365 طی دو سفر به جبهه مسافرت نمودم، ولی متاسفانه در این دوبار علاوه بر اینکه آدم نشدم بلکه خرابتر هم شده ام، البته عیب از جمال و صفای جبهه نبوده از خود من بوده که از فرصت استفاده نکرده و مصداق حدیث علی بن ابیطالب قرار نگرفته ام.

امیدوارم روزی بشود که در حالت گلگون به سوی ذات ابدیت حرکت کرده باشم و در جوار حق تعالی از ملاقات خداوند سیراب شوم و هر چند که من خیلی با خدا فاصله دارم، آرزوی من در آن روز است که در حال مجرد بودن در آینده ای نزدیک به سوی خداوند پر کشیده و به قباد، یوسف، محمد برسم جنازه ام را روی دستهای مردم بالا رود و این افتخاری است که شامل هر کس نمی شود و مهم تر از همه هر موقع که جنازه ام بالا می رود دوستان و اشنایان خوشحال باشند زیرا واقعا جای جشن و سرور است.

دوست دارم در شهادتم اگر شهید شدم مادرم بخندد و با صبر و بردباری خود بر درجاتم بیفزاید. با خنده خود مرا خوشحال تر کند و به حق که مادری آگاه در شهادت پسرش می خندد و شادی می کند نه گریه. دوست دارم در که مراسم ختم من در عوض گریه قرآن معنی شود زیرا تا موقعی که ما از قرآن چیزی ندانیم تلاوت آن اثر خالص خود را ندارد.

من برای همه چیز تحمل داشته ام اما در مورد ناله مادر و گریه خواهر توانم را از دست داده ام. بعضی اوقات به مظلومیت خواهرانم و دیگر خواهران شهدا گریه می کنم خواهر نعمت است که وجودش احتیاج به سپاس خداوند دارد و مادر نعمتی است که وجودش مسئولیت بسی عظیم دارد.

مادر مهربان است و بر اساس احساسات می اندیشد ولی بر اساس مصلحت، در مراسم عزایم کسی وارد نشود مگر بخاطر خشنودی خداوند کسی وارد نشود مگر با رعایت حدود خداوند کسی وارد نشود مگر با حجاب کامل.

در روز دفن من دوست دارم که تمام اقوام بیایند و برای اخرین بار جسدم را نظاره کنند و ببینند که دیگر روح در آن نیست، اگر شما هم همان فکری که هم اکنون من می کنم می کردید هرگز برای شهید گریه نمی کردید هرگز از کسی خوف و ترسی نداشتید و هرگز دنبال دنیای مطلق نمی رفتید و هرگز خلاف انجام نمی دادید ولی افسوس که خود حتی این حالت را گاهی وقتها از دست می دهم و گناه می کنم لذا از مرگ می ترسم در صورتی که در غیر صورت گناه ، مشتاق هرگونه مرگی می باشم.

گناه ترس می آورد گناه فکر خطا می آورد گناه ظلم می آفریند و گناه دنیا را برای دنیادوست مجلل می کند گناه انسان را پست می کند و فطرت انسان را می کشد. گناه…گناه…گناه…

پایان پیام/