«عبدالعلی با دستهای سیاه شده از دوده مشغول تمیز کردن بخاریهای نفتی است. تا دیدمش خیلی خوشحال شدم و بعد از کلی حال و احوال پرسیدم چی کار میکنی؟ چرا نرفتی پیش بچه هـا؟ ببین چه بلایی سرخودت آوردی؟! گفت: دیدم بیکارم! خواستم این جوری هم خودم رو مشغول کرده باشم و هم یه کار به درد بخور انجام داده باشم! بهش گفتم: حالاکه پیش هم هستیم، بیا بریم همین اطراف یه دوری بزنیم...»در ادامه خاطرات شهید عبدالعلی عیدی فراش را از زبان برادرش در نوید شاهد بخوانید.