کتاب یادنامه زنان شهیده

روز اول خرداد سال 1341 که نوزادی با گریه خود، شادی را به خانواده حاج فاضل لفیتی بخشید، هیچ کس نمی دانست که روزی همین دختر کوچک نورسیده، با شهادت مظلومانه اش، سند رسوایی مدعیان آزادی عربها از یوغ دشمنان خواهد شد.

دختر پنج ساله خانواده بیت سیاح یعنی بلوی، دوست داشت تا در کنار پدرش به دامداری بپردازد و با چشم خود ببیند که چگونه بره های کوچک پستان های مادرانشان را به دهان می گیرند و شیر می مکند.شاید به یاد کودکی و نوزادی خود می افتاد که در شبهای تاریک روستا که از خواب می پرید، آغوش گرم مادرش بود که او را امید می بخشید.

در جای جای شهر سوسنگرد، هنوز می توان جای پای تو را دید که با شوق خدمت به مردم رنجیده به بیمارستان می رفتی و خسته بر می گشتی. کوچه های سوسنگرد تا همیشه ی زمان، به یاد خواهند داشت که اگر چه زمان استراحتت بود اما تو در اوج بمبارانها، بر می خاستی و با پای پیاده خود را به بیمارستان می رساندی.

همیشه قبل از آنکه صدای اذان از بلند گوی مسجد مردم را به نماز فرا بخواند، وضو می گرفت. چادر سفیدش را به سر می زد و آماده نماز می شد . تسبیح آبی اش را در دست می گرفت و صلوات می فرستاد . می گفت: صلوات بر محمد و آل محمد(ص) به زندگی صفا و برکت می دهد.

من و همسرم با دختر دو ساله مان شهلا و خواهر کوچکش که شش ماهه بود در روستای ابو حمیظه از توابع سوسنگرد زندگی می کردیم که جنگ تحمیلی آغاز شد و هر روز روستا و اطراف آن را بمباران می شد.

عربده های مستانه سربازان بعثی، خواب را از چشمان کودکان ربود و رویای شیرین و کودکانه آنها را به هم زد. نعره های زشت افسران متجاوز، ترس را بر دل کودکان حاکم کرد و اشک را به گونه هایشان جاری ساخت.

دوازده بهار کافی که تو شکوفا شوی. دوازده نوروز بس بود که در قلبها جا بگیری و غم شهادت دلها را بسوزاند. دوازده ماه رمضان توانست تورا به مهمانی خدا برساند و تو از دست بانوی آب آینه زهرای مرضیه، جام کوثر بنوشی.