میرزاکوچک خان جنگلی در آخرین نامهاش در تاریخ شنبه پنج عقرب ۱۳۰۰ نوشت: «افسوس میخورم که مردم ایران پس از محو ما خواهند فهمید ما که بودیم و چه میخواستیم و چه کردیم؛ معروف است النعمةُ إذا فُقِدَت عُرِفَت (نعمت زمانی که از دست ما میرود، شناخته میشود)»