تنها آرزویش شهادت بود
يکشنبه, ۰۲ آذر ۱۳۹۹ ساعت ۲۱:۳۶
نوید شاهد – مادر شهید "حسین دامغانی" می گوید: تا وقتی زنده بود ما او را در لباس نو ندیدیم، اصلا" لباس نو نمی پوشید، تنها آرزویش شهادت بود و به شهادت فکرمی کرد و سرانجام به تنها آرزویش رسید.
به گزارش نوید شاهد کرمان، شهید «حسین دامغانی» هفتم دي 1343، در شهرستان كرمان چشم به جهان گشود. وی دانشجوي سال اول مقطع كارشناسي بود، به عنوان بسيجي در جبهه حضور يافت. سرانجام در يازدهم اسفند 1364، در بيمارستان كشور آلمان بر اثر عوارض ناشي از شیمیایی به شهادت رسيد.
در ادامه به مرور خاطراتی پیرامون شهید «حسین دامغانی» می پردازیم:
***حسین خیلی مهربان بود. همیشه یار و یا ور خواهر و برادرهایش بود. در درس و یادگیری درس ها به آنها کمک می کرد و کمک و دستگیری به بینوایان را فراموش نمی کرد. یک روز فقیری آمد در خانه و حسین به من گفت: شما برو داخل تا من رختخوابی را به این بدهم، وقتی شما هستید او خجالت می کشد رختخواب را بگیرد، من آمدم داخل، او از پشت بام رختخواب را به فقیر داد. همیشه کمک هایش مخفیانه بود و دوست نداشت کسی بفهمد که او کمک می کند و از بینوایان دستگیری می کند.
***درابتدای ورودش به دانشگاه تهران گفت: یک موتوربرای من بخرید که زودتر به دانشگاه برسم، موتوری برای او خریدیم و فرستادیم، دید آنجا هم مشکل است و ترافیک زیاد، موتورش را فرستاد مدتی گذشت و موتور را به سرقت بردند. به من گفت: بابا حتما" پولش حلال نبوده که آن را دزدیدند، من هم نارا حت شدم و پیگیری کردم تا موتور را پیدا کردیم، آخرهم سوار آن نشد و رفت جبهه، تا اینکه شیمیایی شد و بعدهم شهید شد. به حلال و حرام تکیه می کرد و حتی مقداری حقوق نا چیزی که از دانشگاه می گرفت خرج خودش نمی کرد و به فقرا می داد.
تا وقتی زنده بود ما او را در لباس نو ندیدیم، اصلا" لباس نو نمی پوشید. خیلی ساده و خاکی بود و به حجاب خیلی اهمیت می داد وهمیشه به خواهر و مادرش می گفت در خانه هم که هستید روسری بپوشید، تنها آرزویش شهادت بود و به شهادت فکرمی کرد و سرانجام به تنها آرزویش رسید.
***بعد از شهادتش او را خواب دیدم. چون کیف او را دادند برای ما آوردند یک شب او را خواب دیدم که در حیاط ایستاده و کیفش هم به دستش است. خواهر و برادرهایش هم او را خواب می بینند، چون همیشه درصحبت هایشان قسم او را می خوردند خوابش را دیدند که می گوید اسم مرا نبرید و قسم مرا نخورید.
راوی: مادر شهید
پایان پیام/
نظر شما
