بهترین مرگ شهادت است

به گزارش نوید شاهد کرمان؛ شهید "محمد صادق ضرابی" سوم فروردین 1347 در شهرستان بم به دنیا آمد. وی تا پایان مقطع متوسطه درس خواند و دیپلم تجربی گرفت. به عنوان پاسدار وظیفه در جبهه حضور یافت و سرانجام بیست و هشتم آذر 1366 در ماووت بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید.

در ادامه به مرور وصیت نامه شهید "محمد صادق ضرابی" را مرور می کنیم:

پروردگارا می خواهم جمله ای به عنوان وصیت نامه نوشته باشم اکنون که در این موقعیت زمانی واقع شدم در مکانی بسیار شریف و مقدس در سنگر رزم برایتان بنویسم، زیرا مرا لیاقت سفارش به عزیزانم نیست.
پس از حمد و سپاس خداوند که هیچ مخلوقی توانایی شکرگزاریش را ندارد، امیدوارم نوشتار من مورد پذیرش خداوند و تنها برای رضای او باشد پروردگارا ما را بر آن دار که مرگ در عرصه پیکار و جبهه هرچند دشوار و سخت، قبل از رسیدن، آن را از مرگ در بستر ترجیح بدهیم.

عزیزانم، مرگ حریصی است پرشتاب و بی صبر، درنگ و تأمل ندارد و هیچکس از چنگالش نمی تواند رهایی یابد، همه در کام مرگ فرو خواهند رفت. پدرم از من حقیر قدرتمند تر بود، مرگ سراغش آمد، لحظه ای بسیار کوتاه نتوانست در مقابلش دفاع کند و مثل بوییدن گل محمدی جان داد و راحت شد از این دنیای فانی و همینطور مرگ سراغ شاهان را خواهد گرفت و آنها را هم به کام گور فرو خواهد برد.

حال چه زیباست که انسانی خود آنقدر مطمئن و آرام دارای قلبی پر آرامش باشد که این مرگ را آرزو کند آنهم شهادت را و چه زیباست انسانی خسته از فراق و دلشکسته از هجران یار جگر سوخته از جدایی محبوب و دلسوخته از بی وفایی های ظلم پیشگان ناجوانمرد، راه نجاتی و طمأنینه ای را بیابد و در کام آن فرو رود و محو شود در راه به راهیان حقیقی اش که نهایت هدف است برسد و آسایش یابد و تا ابدیت در کوی حضرت دوست منزل گزیند چه شیرین است انسان در این دو روزه عمر همواره و مداوم روح خویش را با طراوت ایمان و اعتقاد به خداوند و قرآن تطهیر نماید.

پروردگارا اکنون که آهنگ سفر کرده ایم از اندوه و خشم بی جا و از حسادت ورزیدن به مال و منال دیگران و از حرص و آرزوی های پوچ و بعید و دراز و از گناهان و وسوسه های بی پایان شیطانی به تو پناه می آورم و خود را به تو می سپارم.

پروردگارا فقط توئی که در سفر نگهبان منی و مراقب خانواده من و امثال من و همیشه مرا امیدوار رحمتت کرده ای، جز به تو، به هیچ قدرتی دیگر متکی نیستم و دریافتم در زندگی ام که تنها توئی که در تمام مصائب انیس و مونسم بودی و تنها تو در انجام طاعات و ترک گناهان و توبه از اشتباهات و خطاها کمکم کردی.

اگر توجه و بازگشت تو به من مرا طاقت و توان پرواز به سوی تو نبود ، اگر نبود نگاه مهرانگیز تو بسوی من پس به من نابینا توان دیدن را فرما تا بر نافرمانی از من ربوده شود. اگر نبود کمال و جلال تو که بر قلب حزینم متجلی گردد تاریکی قلبم هیچ راه نجاتی به سوی روشنایی و نور نداشت. اکنون که سبکبارم و پیش از همیشه امیدوارم پرواز به سوی تو لطف بی کران توست موجب این آزادیم. پروردگارا اشارت نظر و سخنان بی ثمر و آرزو هایی را که از سر نادانی و ناآگاهی کرده ام با همه کرمت بر من منت گذار و ببخشای.

حمد و ثنای فراوان و بی منتها بر خداوند قادر که حیات و ممات مما بدست اوست، درود فراوان به مکتب رهایی بخش اسلام و شاگردان آن، از آدم تا خاتم النبییّن حضرت رسول اکرم (ص) و درود بر خاصان درگه حق و سلام بر از جان گذشتگان مکتب حُب و در پایان از کلیه اقوام و آشنایان حلالیت می طلبم و امید عفو دارم، برایم دعا کنید.

پایان پیام/