شهید «رجب پریمی» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: «پروردگارا! تو شاهدی که عزیزتر از جان چیز دیگری ندارم که فدای تو کنم، پس خونم را بپذیر که این خون هم از آن توست. از توست که برای توست.»
هم‌رزم شهید «رجب پریمی» نقل می‌کند: «به طرفش دویدم، صورتش غرق خون شده بود و چیزی را زمزمه می‌کرد. سرم را نزدیک کردم می‌گفت: السلام علیک یااباعبدالله و بعد چشمانش را برای همیشه بست و به ملکوت پرواز کرد.»
شهید «خلیل بیناباشی» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: «عقاب تیز پرواز آسمان‌های نیلوفر و خونین جبهه‌ها پرواز می‌کند و پیام فتح و ظفر را به ارمغان می‌آورد، به شما نوید می‌دهد به جهان بنگرید و چه حماسه‌هایی که این رزمندگان آفریده‌اند.»
مادر شهید «خلیل بیناباشی» نقل می‌کند: «برای بدرقه‌اش به حسینیه رفتم. موقع خداحافظی، او را در آغوش گرفتم. صورتش را بوسیدم. گونه‌هایش سرد بود. گفتم: چقدر صورتت سرده! گفت: آخه زمستونه! با رفتنش دلم هم با او رفت.»
شهید «خلیل بیناباشی» هشتم خرداد ۱۳۴۰ در روستای طرزه از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. زمانی که خواست پیکر پاک دوستان غواص و شهیدش را از دستان اروند بگیرد، خود نیز در آغوش اروند به گمنامی شهره یافت. بیست روز بعد دخترش به دنیا پا نهاد درحالی‌که خلیل، غرق در دوستی خدا شده بود و گمنام دریای عشق الهی.
«آقابراری» گفت: دانش‌آموزان ما امروز باید بیش از هر زمانی در برابر توطئه‌های دشمنان هوشیار باشند. امروز نیز سربازان گمنام امام زمان(عج) بدون هیچ چشم‌داشتی در تلاش هستند تا ما در امنیت کامل زندگی کنیم.
مادر شهید «علی حامدی» نقل می‌کند: «دیدم ستاره‌ای از آسمان پایین و به خانه ما آمد و دور خانه در حال چرخیدن است. چرخید و چرخید تا اینکه نزدیک سجاده‌ام رو به قبله متوقف شد. صبح که بیدار شدم، تعبیر خوابم را یافتم و گفتم علی شهید شده است.»
برادر شهید «جمال بنی‌جمال» نقل می‌کند: «رفت تو خیابون. پرسیدم: چرا این کار رو کردی؟ گفت: توی پیاده‌رو شلوغ است و بعضی‌ها هم رعایت محرم و نامحرم رو نمیکنن و به هم می‌خورن.»
شهید «جمال بنی‌جمال» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: «من کوچک‌تر از آن هستم که بخواهم به شما نصیحتی بکنم ولی این را بدانید اگر با اسلام بودی و به اسلام خدمت کردی، پیروزی و اگر پشت به اسلام کنی نابود خواهی شد.»
شهید «جمال بنی‌جمال» پنجمین روز از خرداد ۱۳۴۳ در شهرستان اهواز به دنیا آمد. از ویژگیهای بارز شهید آرام، محجوب، خنده‌رو، خوش اخلاقی و راستگو بودن اوست. علاقه زیادی به تلاوت قرآن داشت. گواه این موضوع وجود یک جلد قرآن جیبی آغشته به خون پس از شهادتش است. سرانجام بیستم بهمن‌ماه ۱۳۶۱ به شهادت رسید.
مادر شهید «امرالله بندار» نقل می‌کند: «یک شب خواب دیدم پیشم آمد. یک شال سبز دستش بود. به من داد و گفت: اینو بگیر مادر! من تا چند روز دیگه میام. چند روز بعد پیکرش را برای ما آوردند.»
شهید «امرالله بندار» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: «سعی کنید در کارهایتان نیت خود را خالص نموده و از هر شرک، ریا و حسادت پاک نمایید. فراموش نکنیم تا خود را نسازیم، نمی‌توانیم جامعه را بسازیم.»
مادر شهید «امرالله بندار» نقل می‌کند: «هروقت یادش می‌افتم، دلم آتش می‌گیرد. آن شب گفت: مادر! مرخصی گرفتم و اومدم که با شما بریم مشهد. گفتم: بابات دست تنهاست، یک وقت دیگه می‌ریم. چَشمی گفت و دیگر اصرار نکرد.»
شهید «عزت‌الله بلوچی» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: «سلام به امام عصر، مهدی زهرا و نایب برحقش امام خمینی بت‌شکن زمان، امامی که زندگی و راه او چون راه امام حسین برای ما نوجوانان الگو می‌باشد.»
خواهر شهید «عزت‌الله بلوچی» نقل می‌کند: «همه رفتیم کنار تابوت برادرم. کفن را که از صورتش برداشتیم، انگار داشت به ما می‌خندید. چقدر زیبا شده بود! لباس خاکی جبهه تنش بود و آرام آرمیده بود.»
شهید «عزّت‌الله بلوچی» بیستم خرداد ۱۳۴۵ در روستای امامزاده اسماعیل گرمسار به دنیا آمد. بچه آخر خانواده بود و نورچشمی. همه به‌خاطر شوخ طبعی و اخلاق خوبش او را دوست داشتند. وی بیستم بهمن‌ماه ۱۳۶۱ در خط مقدم رقابیه شوش به شهادت رسید.
هم‌رزم شهید «مجید ایزدبخش» نقل می‌کند: «هربار که می‌خواستیم وارد عملیاتی بشویم، با تک‌تک بچّه‌ها روبوسی و خداحافظی می‌کرد و حلالیت می‌خواست. بعدش می‌گفت: همه به هم قول بدیم که اگه شهید شدیم، شفاعت بقیه رو بکنیم.»
شهید «مجید ایزدبخش» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: «همواره مدافع جمهوری اسلامی که ثمره خون هزاران شهید است باشید. در این راه از ایثار جان و مال خودداری نکنید.»