آب گل آلود

به گزارش نوید شاهد کرمان، شهید "احمد عبدالهی" نهم مرداد 1332، در شهر کرمان متولد شد. وی تا پایان مقطع متوسطه در رشته ریاضی درس خواند و دیپلم گرفت. سال 1361، ازدواج کرد و صاحب یک دختر شد. کارمند مخابرات بود، به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. سرانجام در بیست وسوم دی 1365، در بیمارستان شهید فقیهی شیراز بر اثر صدمات ناشی از جراحات جنگی به شهادت رسید.

پنج روز در مقابل حملات پي در پي عراق در جزيره‌ي مجنون مقاومت كرديم. روز پنجم عرق ريزان در حال كندن سنگر بودم كه دستي به پشتم خورد. سر برگرداندم. احمد با چهره اي خندان و گشاده پشت سرم ايستاده بود. ‌يكديگر را در آغوش گرفتيم. لب‌هايش را روي گرد و خاك و عرق صورت و پيشاني ام گذاشت. گفتم: « صورتم پر از خاك و عرق و گل است.‌ بوسيدن ندارد.»  گفت: « اين عرق صورت تو مثل خون شهيد با ارزش است.»  با هم به طرف يكي از سنگرها رفتيم. تشنه بود.  ليوان آب را جلويش گذاشتم. در همين موقع يك گلوله‌ي خمپاره كنار سنگر منفجر شد و گرد خاك و سنگ و شن به هوا رفت. وقتي گرد و خاك فرو نشست، آب ليوان گل آلود شده بود. گفتم: «اجازه بدهيد آب را عوض كنم.» با كمبود شديد آب رو برو بوديم. طوري كه براي نماز تيمم مي‌كرديم. ليوان را برداشت و گفت:  «همين آب را مي خورم.»چشمش به آب بود. ناگهان اشك هايش سرازير شد و گفت: «ما اين آب گل آلود را داريم. امام حسين (ع) و يارانش همين را هم نداشتند.» از گريه‌ي او من هم به گريه افتادم.

***تازه به گردان 408 منتقل شده بودم. برحسب اتفاق بيسيمچي احمد عبداللهي شدم . درعمليات کربلاي 4 کارسخت شد.  دستور عقب نشيني دادند. به عنوان بي سيم چي اولين شخصي بودم که از عقب نشيني مطلع شدم . به سوي احمد دويدم و خبر را به او رساندم. انتظار داشتم من و او اولين افرادي باشيم که از صحنه خارج مي شويم . خودم را براي خروج از جزيره آماده کردم . برخلاف انتظار، من و او آخرين افراد گردان 408 بوديم که از آن قسمت جزيره عقب آمديم . ايستاد و همه‌ي بچه ها را عقب فرستاد. وقتي مطمئن شد کسي درجزيره نمانده، پشت سرمن عقب آمد. 

پایان پیام/