بازگشت به منطقه درگیری با یازده ترکش!

به گزارش  نوید شاهد کرمان، به مناسبت ماه مبارک رمضان و عملیات رمضان، خاطرات دکتر «کرامت یوسفی» فوق تخصص جراحی ترمیمی، از حضور در جبهه های دفاع مقدس را مرور می کنیم:

*** در عملیات رمضان یک فرمانده گردان را آوردند که مجروح شده بود. من شمردم و دیدم یازده تا ترکش به پایش خورده است. زخم هایش را تمیز و پانسمان کردم، نامه ی اعزام به تهران را روی پرونده اش گذاشتم که او را به تهران اعزام کنند. با حالت خشم و غضب و به تندی به من گفت: 500 تا نیروی تحت امر من در خاکریزی های مثلثی گیر افتاده اند، آن وقت تو داری مرا به تهران اعزام می کنی؟! بلند شد و با آن پای پر از جراحت، لنگان، لنگان رفت به خطوط درگیری و به نیروهایش ملحق شد.

*** در عملیات رمضان مجروحی داشتم که تیر به گردنش خورده بود. طبق قوانین پزشکی، اگر زخم نافذی در گردن باشد باید حتماً گردنش باز باشد و کنترل شود. باید او را سریع به تهران اعزام می کردیم. هر کار کردم قبول نکرد او را اعزام کنیم. فرمانده بود. به او گفتم از نظر ما تو باید حتماً اعزام بشی. ما اینجا کاری برای شما نمی توانیم انجام دهیم. گفتم من که با تو دشمنی ندارم. گفت: داری یا نداری من می خوام برگردم. ورقه ی اعزامش رو پاره کرد و برگشت به جبهه.

*** در کربلای 5 گاهی اوقات یک هفته یا پنج شبانه روز ما پلک روی هم نمی گذاشتیم. معمولاً از ساعت 4 تا 6 فرصت استراحت بود، ولی ما وقت نداشتیم، استراحت کنیم.یک عمل که داشت تمام می شد و بخیه های آخر را می زدم، مجروح بعدی برای عمل روی تخت بعدی آماده بود. بلافاصله پس از عمل هر مجروح به سراغ بعدی می رفتم. وقفه ای در کار نبود.
زمانی هم که به خاطر مسائل درس و امتحان نمی توانستم در جبهه حضور داشته باشم، در بیمارستان شهداء در تهران به مجروحین رسیدگی می کردم. آن زمان فضا بسیار دوستانه بود. با دیگر پزشکان قرار گذاشته بودیم که هر کس نوبت کشیک داشت و مجروح زیادی آوردند، سریع به بقیه خبر بدهد تا بیایند و کمک کنند .
آن زمان تازه بنزین سهمیه بندی شده بود. یک روز ساعت های 6 ـ 5 عصر بود. کشیک من تمام شده بود و به سمت منزل می رفتم. به خانه رسیدم. ساعت 9 شب دکتر اسکندری از بیمارستان تماس گرفت و گفت: دکتر بیا که مجروح زیادی برامون آوردن.
آن زمان من پیکان داشتم. سوار شدم، حرکت کردم، باید از خیابان کارگر به بیمارستان شهدا می رفتم. ماشین من بنزین تموم کرد و وسط راه ماندم.
کوپن بنزین هم نداشتم. رفتم توی یک پمپ بنزین و هر چه خواهش کردم که چند لیتر بنزین به من بدهند تا خودم را به بیمارستان برسانم، آقایی که آن جا بود، قبول نکرد و اصرار من داشت موجب کتک خوردنم می شد که از خیرش گذشتم و ماشین را گوشه ای گذاشته و با تاکسی خودم را به بیمارستان رساندم.

منبع: کتاب جراحی در خاکریز

پایان پیام/